Stefan Mila

Urodzony w 1951 roku. Jest wychowankiem Kotwicy Kołobrzeg, w której występował w latach 1961-1970. W latach 1970-1978 występował w Gwardii Koszalin, w tym w latach 1973-1978 w II lidze. W sezonie 1978/1979 występował w I-ligowej Gwardii Warszawa, jednak jego jedyny w karierze sezon w ekstraklasie zakończył się spadkiem do II ligi (wystąpił wówczas w 26 spotkaniach, strzelił 4 bramki). W Gwardii występował jeszcze w II lidze, w sezonie 1979/1980 (zagrał w 24 spotkaniach, strzelił 1 bramkę). Następnie był zawodnikiem Polonii Melbourne (1980-1981 i 1981-1986, w przerwie krótko był ponownie graczem Gwardii Koszalin). Jako trener prowadził Bałtyk Koszalin, Gwardię Koszalin, Kotwicę Kołobrzeg, a także drużynę koszalińskiego OZPN. Grę w Gwardii rozpoczął w roku 1971. Był podstawowym zawodnikiem trójkolorowych w najlepszym dla klubu okresie, uczestnikiem meczów pucharowych z Górnikiem Zabrze i Śląskiem Wrocław, współtwórcą sukcesów na drugoligowym froncie. Popularny "Buźka" słynął z olbrzymiej ambicji i determinacji. Waleczny, twardy, nieustępliwy, zawsze świetnie przygotowany fizycznie. W 1978 roku przeniósł się do pierwszoligowej wówczas Gwardii Warszawa. Został powołany do olimpijskiej reprezentacji Polski. Po dwóch latach powrócił do Koszalina i walnie przyczynił się do ponownego awansu Gwardii do II ligi. W kolejnych latach reprezentował barwy Polonii Melbourne. W Australii zyskał ogromne uznanie. Uhonorowano go, między innymi, złotym medalem dla najlepszego piłkarza Australii. Po wyjeździe z antypodów, przez ponad rok, grał w Kanadzie w jednej z drużyn w Toronto.

Zygmunt Gilewski

Wychowanek szkoły piłkarskiej MKS Cieśliki Słupsk. Wspólnie ze Zbigniewem Szpakowskim zasilił Gwardię ze słupskiego Gryfa w sezonie 1972/73. Już w swoim debiucie w meczu z Wartą Poznań zdobył gola. W premierowej rundzie strzelił dla koszalińskiego zespołu osiem bramek. W latach 70 tworzył zabójczy duet napastników z Leszkiem Pałką. Był czołowym strzelcem w II lidze. Zygmunt Gilewski miał krótki epizod w Górniku Zabrze w 1976 roku. Pamiętają go kibice Gryfa Słupsk i Gwardii Koszalin. Strzelec jednej z dwóch bramek w wygranym meczu przeciwko mistrzowi Korei Północnej Annokah Phenian. Po zakończeniu kariery trenował m.in. Gwardię Koszalin, juniorów starszych Bałtyku, Victorię Sianów czy Saturn Mielno. Jego wychowankowie to między innymi: Mateusz Kaźmierczak i Dominik Husejko (obaj to uczestnicy mistrzostw Europy juniorów).

Leszek Pałka

Urodzony w 1946 roku. Leszek Pałka do Gwardii przybył w 1971 roku i był najlepszym strzelcem drużyny w latach jej największych sukcesów, do czasu zakończenia piłkarskiej kariery w roku 1981. W roku 1975 zdobył tytuł króla strzelców II ligi. Bardzo szybki, waleczny i przebojowy napastnik, często swoimi akcjami i strzelonymi bramkami decydował o końcowych wynikach meczów. Pomimo wielu propozycji z wyżej notowanych, pierwszoligowych klubów, pozostał wierny Gwardii. Bardzo lubiany i ceniony przez kibiców piłkarz po zakończeniu gry wciąż związany z piłką oraz Gwardią.

Robert Dymkowski

Wychowanek Gwardii Koszalin, występował następnie w Pogoni Szczecin, greckim PAOK FC, ponownie w Pogoni, Widzewie Łódź i Arce Gdynia.

W Pogoni Szczecin zadebiutował 25 sierpnia 1990 w meczu o mistrzostwo II ligi przeciwko Stali Rzeszów, w którym zdobył dwie bramki. Debiut w I lidze zaliczył 8 sierpnia 1992 w Szczecinie w przegranym przez jego klub meczu przeciwko Ruchowi Chorzów (0:3). W barwach MKS rozegrał 252 mecze w I lidze, strzelił 72 bramki, zdobył tytuł wicemistrza Polski (w sezonie 2000/2001), a w kolejnym sezonie wystąpił w Pucharze UEFA. Występował w tym czasie w reprezentacji Polski do lat 21.

Po zakończeniu sezonu 2001/2002 przeszedł do Widzewa Łódź, od wiosny 2004 reprezentował Arkę Gdynia.

Po sezonie 2004/2005 zakończył karierę piłkarską.

Następnie pełnił obowiązki drugiego trenera czwartoligowych rezerw Pogoni Szczecin. W 2007 został dyrektorem sportowym szczecińskiego klubu. Pracował również jako trener juniorów. W 2022 został trenerem kobiecej drużyny piłkarskiej Pogoni Szczecin.

Piotr Rzepka

Urodzony w 1961 roku. Etatowy reprezentant Polski juniorów i młodzieżówki. W drugoligowej Gwardii zadebiutował w 1976 roku. Po czterech latach gry w Koszalinie przeszedł do pierwszoligowego Bałtyku Gdynia, w którym rozegrał 188 spotkań, zdobywając 22 bramki, najwięcej spośród zawodników w pierwszoligowym Bałtyku. W 1980 wraz z reprezentacją juniorów zdobył wicemistrzostwo Europy U-18. W reprezentacji narodowej zagrał w siedmiu meczach i strzelił jedną bramkę, debiutował 25 stycznia 1981 w Tokio w wygranym meczu z Japonią (0:2).Grając w Górniku Zabrze wystąpił między innymi przeciwko Realowi Madryt i Juventusowi Turyn. Następnie wyjechał do Francji gdzie grał w SC Bastia, En Avant Guingamp, FC Annonay oraz AC Ajaccio. Po powrocie z Francji kontynuował karierę w Arce Gdynia, gdzie w sezonie 1997/98 strzelił 27 bramek, zostając najskuteczniejszym zawodnikiem w historii tego klubu. W latach 2006 - 2008 był trenerem GKS Jastrzębie, z którym po siedemnastu latach powrócił do drugiej ligi. Po półrocznej pracy w Odrze Opole, od 1 lipca 2009 jest trenerem drugoligowego Bałtyku Gdynia.

Mirosław Trzeciak

Urodzony w 1968 roku. Grał na pozycji napastnika. "Franek" grał w koszalińskiej Gwardii w latach 1976-87. W barwach reprezentacji Polski, w której występował od 1991 do 1999 roku, rozegrał 22 mecze. Był zawodnikiem m.in. Lecha Poznań i ŁKS Łódź. Łącznie zdobył z nimi cztery tytuły mistrza kraju, a w 1997 roku był królem strzelców ekstraklasy. Ponadto grał w klubach Szwajcarii, Izraela i Hiszpanii.

• Mistrzostwo Polski 1990, 1992 i 1993,
• Puchar Polski 1988 i 1993
• Superpuchar Polski 1990 i 1992 z Lechem Poznań
• Mistrzostwo Polski 1998 z ŁKS Łódź.
• Król strzelców polskiej ekstraklasy w sezonie 1996/1997 w barwach ŁKS Łódź (strzelił 18 goli w zaledwie 23 spotkaniach, co dało znakomitą średnią 0,78 bramki na mecz).
• Piłkarz roku 1998 według "Piłki Nożnej", "Sportu" i "Tempa".

W barwach Lecha Poznań rozegrał 190 meczów i strzelił 51 goli, w Young Boys Berno 12 meczów i 3 gole, w ŁKS Łódź 56 meczów i 27 goli, w lidze hiszpańskiej 50 meczów i 12 goli. W reprezentacji Polski od 1991 do 2000 roku rozegrał 22 mecze i strzelił 8 goli.

W czasie pobytu na Półwyspie Iberyjskim pracował jako komentator wydarzeń sportowych dla polskiej prasy. Podczas Mundialu 2006 zadebiutował w roli komentatora sportowego. Pracował dla telewizji publicznej. W 2007 roku objął stanowisko Dyrektora d/s Rozwoju Sportowego w Legii Warszawa.

Mirosław Okoński

Urodzony w 1958 roku. Występował na boisku głównie jako lewoskrzydłowy i rozgrywający. Uważany za jeden z największych talentów w polskiej piłce. Był niezwykle popularny wśród kibiców futbolu w każdym miejscu, w którym dane mu było grać. Wspomnienia o jego grze do dziś wzbudzają westchnienia w Koszalinie, Poznaniu, Warszawie, Hamburgu, Atenach i wielu innych miejscach.

Mirosław Okoński to najwybitniejszy zawodnik w historii koszalińskiego klubu. Rewelacyjny technik, którego popisy wzbudzały zachwyty na wielu europejskich stadionach. O takich zawodnikach mówi się, że "piłka ich słucha", lub, że "taki to potrafi nogą zawiązać krawat". W przypadku Mirosława Okońskiego jest to lewa noga.

Mirek trafił do Gwardii w wieku dziewięciu lat. To, co wyrabiał z piłką zostało zauważone przez trenera Leona Demydczuka, podczas turnieju dzikich drużyn, jakie co roku, zimą, rozgrywane są w Koszalinie. Talent był oczywisty, więc zaproponowano mu wstąpienie do klubu. Drobny chłopak, który trafił do drużyny młodzieżowej Gwardii, zaangażował się w treningi z niezwykłą dla dziecka determinacją. Jak sam mówi po latach: - Do sprawy treningów i meczów podchodziłem bardzo poważnie. Chciałem po prostu zostać piłkarzem i nie był to dla mnie żaden żart, mimo że wtedy byłem jeszcze dzieckiem.

Młody talent pracował za kilku, starał się niezmiernie polepszać swoje umiejętności, a determinacja na treningach i podczas meczów, których raczej nie opuszczał, dawała efekty. 16-letni "Okonek" zadebiutował w drugiej lidze. Później jego kariera potoczyła się w tempie, w jakim zwykł mijać swoich przeciwników.

Przebieg kariery:

Z Gwardii Koszalin, gdzie występował w latach 1969-1977 w 1977 przeszedł do Lecha Poznań. Był zawodnikiem poznańskiego klubu do 1980, ponownie 1982-1986 i w 1992. Kibice Lecha uznali go w plebiscycie "Gazety Wyborczej" za piłkarza 80-lecia klubu. W latach 1980-1982, w czasie służby wojskowej, reprezentował warszawską Legię (52 mecze ligowe, 15 bramek, dwa Puchary Polski - 1980, 1981). W Niemczech reprezentował barwy Hamburger SV (1986-1988 62-15), w 1987 w plebiscycie na piłkarza roku Bundesligi zajął 2. miejsce za Uwe Rahnem. Grał ponadto w Olimpii Poznań (1992-1993), Astrze Krotoszyn (1994-1995), Lipnie Stęszew (1995), Klubie Piłkarskim Poznań (2001-2002), Concordii Hamburg (1993), SV Raspo Elmhorn (1993-1994). W latach 1988-1992 występował w lidze greckiej (AEK Ateny 77-22, Korintos 18-4). W rundzie wiosennej sezonu 1996/97 powrócił do macierzystego klubu - Gwardii Koszalin i rozegrał kilka spotkań w trzeciej lidze.

Grał w zespołach narodowych w różnych kategoriach wiekowych. W reprezentacji seniorów występował w latach 1977-1987.

Statystyki:

• Mecze w I lidze (Polska): 261, 84 bramki;
• Mecze w I lidze (Niemcy): 62, 15 bramek;
• Mecze w I lidze (Grecja): 95, 26 bramek;
• Reprezentacja Polski: 29A, 2 bramki.

Tytuły

• Mistrzostwo Polski x4,
• Puchar Polski x4,
• Puchar Niemiec,
• Wicemistrzostwo Niemiec,
• Mistrzostwo Grecji,
• Król Srzelców Polskiej Ekstraklasy